Bir zamanların hayaliydi masa başı bir iş bulmak.

Bunun yolu da okumaktan geçerdi. Ülkede belli başlı sayılı üniversiteler vardı.

Her ailenin hayali çocuğunun iyi bir üniversite de okuyarak, doktor, mühendis, avukat olmasıydı.

Kısaca geliri iyi olan masa başı bir iş hayaliydi.

Artan genç nüfus için mevcut üniversiteler yetersiz kaldı. Okula gidemeyen gençlik işsizlik demekti.

Bu sorunu ortadan kaldırmak için, her ile nerdeyse birçok ilçeye üniversiteler açıldı.

Buna irili ufaklı mantar gibi özel paralı üniversiteleri de katarsak ülkede üniversite patlaması yaşandı diyebiliriz.

Sokakta işsiz güçsüz dolaşan gençler üniversite kantinlerinde yerlerini aldı. Sorun geçici olarak çözülmüştü.

Üç beş yıl sonra patır patır üniversiteler mezun vermeye başladı.

Sayıları yüzbinleri bulan üniversite mezunları beyaz yaka sınıfından kendilerini birden işsizlerin arasında buldu.

İçlerinde elbette şanslı olanları masa başı bir iş bularak yaka hayallerine kavuştu.

Mutluydular ne güzel, ailelerinin hayalleri de gerçek olmuştu.

Ya bulamayanlar TÜİK rakamlarına göre ülkede genç işsizlerin oranı yüzde 20 lerde.

Maalesef iş bulamayan beyaz yaka adaylarının birçoğu yakası bile belli olmayan işlerde kayboldu gitti.

Ne yazık ki son yıllarda ülkedeki ekonomik tablo, her şeyi alt üs etti. Modern iktisadın kuralları çöktü.

Yüksek enflasyona karşı gelirlerin hızla erimesi, masa başındaki beyaz yakalının beyaz yakasını kirletti.

Doktorun bile kira vermekte zorlanması. Avukatı, mühendisi, masa başından kaldırıp başka işler yapmaya sevk etti.

Birçok doktor, avukat emlakçılık yapmaya başladı.

Doktorun altmış-yetmiş bin lira aldığı, bunun karşılığında bir vinç operatörünün 150 bin lira aldığı bir ortamda beyaz yakada mavi yakada birbirine karıştı.

İstihdam’ da arz talep dengeleri bozuldu.

Piyasada mavi yaka dediğimiz ara eleman aranır oldu.

Beyaz yakalı dediğimiz okumuş kesim kayboldu gitti.

İnşaat ustalarının aylık gelirinin 90 -100 bin lira olduğu bir durumda okumuş avukat, mühendis olmuş bir kişinin beyaz yakalı olmasının bir popülaritesi de kalmadı.

Bir taraftan ara elaman ararken, okumuş kalifiye elemanlarda beyin göçü ile ülkeyi terk etti.

Daha iyi şartlarda okuyup, iyi bir iş sahibi olmak için köylerini terk eden genç nüfus, evdeki bulgurdan da oldu.

Şehirde binlerce işsiz genç dolaşırken, boşalan köylerde tarım hayvancılık ta bitti.

Neredeyse köylerde hiç genç kalmadı.

Ne acıdır ki her iki köyden birinde yabancı çoban çalıştırılmakta.

Yanlış politikalar, boşalan köylerimizde bırakın tarımı hayvancılığı, evler virane olmuş,  verimli topraklar sürülmeye sürülmeye mera olmuş.

Sözde sıkıntılı köy hayatından kurtulmak isteyen nesil,  şehir hayatında modern köleliğin pençesinde kıvranmaya başlamış.

Yüzbinlerce genci henüz mesleklerinde istihdam edemezken,  aileleri nasıl çocuk yapmaya ikna edebilirsiniz.

Rol model ortada iken…