Sabriye, sakız gibi bembeyaz yıkayıp, jilet gibi ütülediği tül perdelerini kornişe takma mücadelesi veriyordu. İki kere çalan telefonu, kendince oluşturduğu merdiven sisteminden güç bela inip açtı. Önemlidir diye baktığı çağrılar, bayram temizliğini bitirip de zafer kutlaması yapmak için arayan akrabalardı. Biraz enerji depolamak niyetiyle pencereden dışarıya bakıp derin derin nefes aldı. Bahar, “Ben geldim.” diyor, tabiat nazlı nazlı uyanıyordu. Kuşlar muhabbetle ötmeyi özlemişçesine susmak bilmiyordu. Mübarek bülbüller orkestra şefi edasıyla kulakların pasını siliyordu. Eşsiz senfoni arsız kargaların bet sesiyle bölünse de kaldığı yerden devam ediyordu.

Bayram sadece insanoğluna gelmiyor anlaşılan onu her canlı bekliyor olmalı diye düşündü Sabriye. Sokağı şöyle bir süzdü. Fransız balkonlu camında, sallanan sandalyesinde, elinde tesbihi, başındaki örtü ile bir örnek olmuş yanaklarıyla kendisine tebessüm eden komşusu ile selamlaştı. “Oh” dedi. “Temizliğe yardımcısı gelip evini silip süpürmüş bayrama hazır etmiş, hayat sana güzel” deyip imrendi, hacı teyzeye. Kendine kıyak olsun diye yaptığı iş molasının bitmesini istemedi. Sokaktaki iki kız çocuğunun gülüşerek yaptığı konuşmaları dinledi. Bayramlıklarını anlatıyorlardı. “En güzel benim kıyafetlerim” dedi sarışın kız. “Ama benim ayakkabılarım ve çantam da marka” diyordu esmer olanı. Çocukluğunu hatırladı. Arife gününde bayramlıklar baş ucunda uyuduğu geceleri, kırmızı rugan ayakkabılarını koklayıp bir şey olmasın diyerek sıkıca tuttuğu günleri. “Bayram çocuklara geliyor bence” dedi. “Saf yürekleri ile karşılıyorlar ve kıymet biliyorlar”.

Tek kişilik bir münazarada gibi başladı kendi ile konuşmaya. Esnaf bereketli satışlar yapacak, kazanacak. Tatlıcılar, sipariş alıp çalışacak. Kuaförler dolup taşacak, gece geç saatlere dek ekmeğini kazanacak ustası, kalfası, bayramda dinlenip yorgunluk atacak. Sonra birbirlerini bayramdan bayrama gören akrabalara gelecek bu özel günler. Kimi samimi kimi mecburen, “Çok özledik bayramlar da olmasa görüşemeyeceğiz” serzenişlerine tanık olacak limon kolonyası kokan evler. Ama bazıları daha çok bekleyecek misafirleri, gözleri yollarda olacak. Mesela dedi, huzurevi sakinleri, sevgi evlerinde yaşayan yavrular. Hastanelerde, şifa umuduyla yatan hastalar dileyecek bir teselli ziyaretini. Hapishanelerdeki mahkumlar isteyecek gelsin sevenleri, küsleri barıştırmak için fırsat kollayacak irfan sahipleri.

Sonra bayramları tatile dönüştürenler olacak. Telefonla görüntülü arayıp tebrik edecek bayramlarını arkalarında gittiği yerin manzarası eşliğinde. Mutlu olmak için verilen topluca bir fırsatı kıymetlendirenler kazanacak. Sabriye tek kişilik münazarasını şöyle okkalı bir ana fikirle bitirmek istedi. Bayram herkese gelecek, nasiplisi onu maddi manevi değerlendirip kazanç haline dönüştürecek. “Mola bitti, şimdi iş zamanı” dedi Sabriye. Lakin yarısı kornişe geçirilmiş yarısı yerlerde sürünen tül perde yardım çığlıkları atıyor, ütülerken çok yoruldun bak buruşurum yoksa, der gibi tehditvari bakıyordu. Leyla ile Mecnun, Ferhat ile Şirin, peynir ile zeytin nasıl yakışıyorsa iş yaparken bir şarkı patlatmak da o kadar olmazsa olmazdı:

Haydi Sabriye ha gayret

Hele sıkı dur hele sabret

Başını eğme dik dur

Bu perdeler seni bekler

Diğer işler de ellerinden saygıyla öper.